در اسپیکینگ
چهار فاکتور نمره دهی وجود دارد که هر کدام به مقدار
مساوی (یک چهارم یا بیست و پنج درصد) در نمره نهایی تاثیر می‌گذارند.
- روان و منسجم صحبت کردن ( نبود مکث بیش از حد، تکرار بی مورد و من من کردن…) Fluency and Coherence
- واژگان درست و مناسب و سطح بالا ( نمره بالای هفت فقط مختص کسانی است که از واژگان سطح بالای مرتبط به موضوع استفاده میکنند: کالوکیشن ها، اصطلاحات و ایدیوم ها و واژگان کم کاربرد ولی مرتبط به موضوع ) Lexical Resource
- گرامر درست و سطح بالا(نمره بالای هفت فقط مختص کسانی است که گرامر پیچیده را روان و گسترده و طبیعی استفاده میکنند: کلاز های وابسته، انواع شرطی ها، passive modals… ) Grammatical range and accuracy
- تلفظ ( دقت کنید که تلفظ ارتباطی با لهجه بریتیش یا امریکن… ندارد، بلکه رعایت فاکتورهای “استرس”، “اینتونیشن” و “چانکینگ” است.)
Pronunciation
در کل، بر عکس رایتینگ، در اسپیکینگ “
چگونه گفتن” اهمیت بیشتری نسبت به “چه چیزی” گفتن دارد.
اگزمینر طبق جدول توصیفی ( speaking band descriptor) به هر کدام از چهار فاکتور فوق نمره‌ای بین ۱ تا ۹ میدهد ( از نظر تکنیکی و زبانشناسی بسیار بعید است که فاصله این فاکتور ها بیش از دو نمره شود: یعنی مثلاً کسی در فلونسى یا روان صحبت کردن پنج بگیرد ولی در تلفظ نمره هفت یا هشت کسب کند )
نکته مهم این است که طبق band descriptor اسپیکینگ، پس از نمره دهی ممتحن، نمره به صورت ریاضی و رو به بالا ( مانند نمره اورال) گرد نمی شود.
بلکه رو به پایین گرد می‌گردد!
مثلاً اگر شما در سه فاکتور ۷ کسب کنید ولی در یک فاکتور ۶، آنگاه نمره شما ۶٫۵ می شود و نه ۷!
درس برای شما: حتماً و به صورت جدی روی ضعیف ترین فاکتور های خود کار کنید و آنها را بهبود بخشید: نمیتوان با مثلاً افزایش شدید دانش واژگانى ضعف مفرط گرامر را پوشش داد.
